Tadeusz Komorowski „Bór”

  • -

Tadeusz Komorowski „Bór”

Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XIII/158/04 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 28 kwietnia 2004 roku.
 
Gen. Tadeusz Komorowski ps. "Bór" (ur. 1 czerwca 1895 r. w Chorobrowie w pow. Brzeżany - zm. 24 sierpnia 1966 r. w Buckley w Anglii) - polski oficer, dowódca Armii Krajowej od 1 lipca 1943 r. do upadku powstania warszawskiego 2 października 1944 r.
 
Urodził się w rodzinie Mieczysława Mariana Komorowskiego i Wandy Zaleskiej-Prawdzic. Karierę wojskową rozpoczął w armii austro-węgierskiej, służąc w czasie I wojny światowej na froncie rosyjskim i włoskim. W Wojsku Polskim od 1918 r. W wojnie bolszewickiej dowódca 12. pułku ułanów. Brał udział w bitwie pod Komarowem, podczas której został ranny. Następnie m. in. instruktor jazdy konnej w Oficerskiej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie (1922-1923), uczestnik olimpiady w Paryżu 1924 w jeździectwie, zastępca dowódcy 8 pułku ułanów (1924-1926). W latach 1927-1938 dowódca 9. pułku ułanów.
 
W kampanii wrześniowej najpierw dowódca Ośrodka Zapasowego Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie, a następnie zastępca dowódcy kombinowanej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego w składzie Armii Lublin. W konspiracji komendant Obszaru Kraków ZWZ, od maja 1940 r. generał brygady; po dekonspiracji i przedostaniu się do Warszawy zastępca Komendanta Głównego ZWZ - Dowódcy AK, od 1 lipca 1943 (formalnie od 17 lipca) Dowódca AK. Od marca 1944 r. generał dywizji. Podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego. Od 30 września 1944 r. Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku powstania w niewoli.
 
Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie do 1946 r. był Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, w latach 1947-1949 pełnił urząd premiera rządu RP na uchodźstwie. Od lipca 1956 r. wchodził w skład emigracyjnej Rady Trzech. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (pośmiertnie 1995 r.). Miał tytuł hrabiowski, pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Korczak. Żonaty od 1930 r. z Ireną hr. Lamezan-Salins (1904-1968). Miał z nią dwóch synów: Adama i Jerzego.
 
W latach 1926-1944 Bór-Komorowski wielokrotnie odwiedzał Głowno. W czasie okupacji niemieckiej, miejscem jego konspiracyjnego postoju był dworek w Głownie (obecna siedziba Rady Miejskiej w Głownie). Ponadto, żołnierze Armii Krajowej Rejonu Głowno stanowili obstawę miejsca przejścia przez „zieloną granicę” na wysokości Bratoszewic przedstawiciela Podziemnego Państwa Polskiego i Komendanta Głównego Armii Krajowej, którą to funkcję pełnił "Bór".
 
 
baner toplayer
życzenia Wielkanocne